Rather in Ripley
Maanden hadden we [harde kern] tijdens vele onherbergzame fietstochten door de bergen, al zitten bedenken wat we allemaal zouden gaan doen tijdens ons weekendje Engeland. De suggesties waren talrijk maar hadden een hoog Brabo gehalte: “hette ze bier…” of “is er drank…”. Aan mij de edele taak uit te leggen [explain dus] dat Engeland onderdeel van het Verenigd Koninkrijk is en dus daarom iedereen links rijdt. Ook op de weg. Dat er wel fietspaden zijn maar je ze niet kunt vinden, dat de heuvels voor watjes zijn [een piece of cake voor de echte mannen]. Maar daarover later. Verheugd hadden we ons wel: totaal niet voorbereid en toen we op die mooie vrijdag morgen, 02 Juni 2007, verzamelden bij mij thuis sloeg het onheil al toe. Een auto, vier fietsen, vier kerels en vier reistassen. Passen dus. Maar na een geniale team inspanning hadden we de ideale configuratie gevonden. Veel stoelen achter elkaar, daar omheen losse fiets frames met wielen in het vet en de rest van de bagage. Op naar Belgie richting de Kanaal tunnel. De meeste deelnemers van deze georganiseerde reis hadden nog nooit een tunnel gezien, behalve tijdens ontsnappingen uit de Koepel. Daarom kostte het nogal wat overredingskracht om ze uit te leggen dat we er niet te voet [=lopend] doorheen gingen. En nee Hans, je hoeft niet zelf te rijden… En nee Arno, halverwege de tunnel hoeven we ook niet links te gaan staan… Ik besloot halverwege de reis enkele muffins te nuttigen en gelukkig deed dit “voedsel” zijn naam eer aan. Toen via een “korte” binnendoor weg en de countryside richting Woking, waar we in het pittoreske dorpje Ripley in het Talbot Hotel gelegen aan de High Street zouden logeren. Snel de bar in waar de lokalen in hun lokale lokaal alen stonden te lokken en bereid waren ons uit te leggen waar we de volgende ochtend moesten gaan fietsen. Maar eerst dinner. Op naar de Red Bull dus, maar aangezien het donker was kon ik rustig een rode trui aan. Een pint of twintig later [ponden later], terug naar ons hotelletje.
Lekker geslapen en na een echt Engels ontbijt met eieren, spek, gebakken tomaten en toast [the Works dus] in een erg lage ontbijt zaal met van die karakteristieke maar wel echte balken aan het plafond -auuuu dus! — waar we beter grusli hadden kunnen eten maar dat doe je niet in Engeland. Op de binnenplaats buiten onze stalen rossen opgetuigd en Off we went. De tocht voerde ons langs diverse treksporen, langs smalle kanalen die een aantal eeuwen geleden belangrijke handels wegen waren tussen de diverse rivieren. Regelmatig Pensioners die genoten van hun “narrow boat” en de natuur. Na vriendelijke woorden en via diverse routes kwamen we dichterbij London en de Thames. Een keer gestopt bij een ouderwetse sluis [lock dus] voor een slok. Ik kon het niet laten om wat te neuzen in een klein winkeltje met kaarten net naast het kanaal. Omdat we dorst kregen even later gestopt bij een pub met de de toepasselijke naam The Weir [Het Wier en aan gebrek geen Bier werd alras gezongen], inderdaad vreemd. Maar goede koffie, Orange with Lemonade en genieten van al dat mooie spul dat langs kwam. Kees kom je eten dus! Op de weg terug naar ons hotel hebben we nog prima geluncht in The Lock, een erg leuke pub vlakbij West-Byfleet. Gelukkig kwamen we ook nog langs een cricket wedstrijd die gespeeld werd op de lokale Village Green alwaar ik -door mijn jaren lange verblijf in Engeland- meer dan deskundig commentaar heb kunnen geven aan mijn
Brabantse fiets bruders. Hans keek het eens aan en zei na een half uurke: “Wel apart een sport met maar een team”. Arno juichte heel hard mee vooral toen het afgelopen was en de andere Hans vroeg zich af waar de honken lagen en of het hout waar ze mee sloegen niet gewoon netjes vlak afgewerkt kon worden want… “Dat moet makkelijker slaan”… Barbaren! Na de fietsen gestald te hebben, op naar London. Via Waterloo station en de U-tube [in het echt rond] naar hartje London. Piccadilly Circus, Leicester square, Covent garden [Elvis nog gezien zingend in zijn roze auto] lopend naar Buckingham palace. Onder de Big Bang langs en in een erg paarse, stoffige vreemde tent met pluche kussens gegeten. Moe van al het wandelen, via British Rail terug naar Ripley en zachtjes ons hotel ingeslopen. We hadden met de owner afgesproken [dachten we] dat we de sleutel van onze kamers op een logische plek zouden oppikken maar niets van dat alles bleek zo te zijn. Buitendeur open, bar gewoon open maar twee van ons konden hun kamer niet in. What to do now!? Geen sleutel. Er leek verder niemand in het hotel te zijn en in deze spookachtige omgeving, wij op krakende treden naar boven alwaar de receptie was; logisch ook! Voorzichtig de schuif opengemaakt en op de balie klimmend is Arno als een volleerde inbreker met een soort achterwaartse flop en met een doffe klap analoog als een zak aardappelen geland op de vloer van het kantoortje achter de balie. Hij vond een loper en daarmee zijn twee van ons maar in een andere kamer gaan liggen!
Zondagmorgen vroeg opgestaan, ontbijt genoten en op naar Woking waar Arnold, zijn missus Annelies en hun kroost Gijs, Maartje en Iris in hun Mansion op ons stonden te wachten. Als een geste en gebaar [alaaf] hadden we een reserve shirt van Elsjes MC voor hem meegenomen en vertrokken we gevijfen richting South Downs in Surrey: een tocht om nooit te vergeten. Tot aan de Lotus dealer in West-Horsley was er niet echt iets moeilijks te befietsen maar toen begon de ellende. Een Col van de buiten categorie doemde op en daar moesten we overheen. Na reeds 100 meter zaten we in ons laagste verzet. Stijging percentages van 43%, 563 haard spelbochten, onweer en hagel en drie kuddes schapen later stonden we op de top. Maar dat was het allemaal wel waard, uiteindelijk. Een schitterend panorama ontvouwde zich en werden we beloond met een uitzicht dat zijn weerga niet kent: ook een mooi graafschap trouwens. Toen een fikse afdaling, naar beneden dus. Arnold zou ons filmen als we langs hem suisden. Maar omdat hij de meesten pas net kende stond hij de verkeerde fietsers te filmen en was bijna te laat [zo wordt hij nooit lid] toen wij met 63[!]km per uur naar beneden Raasden en dat zonder Jan. Gelukkig hadden we meer aan
Annelies. Dat bleek toen we voldaan neerzegen op Arnold zijn lawn [dat kennen wij niet zulke landhuizen in Oisterwijk, misschien in Haaren maar daar komen we uit principe niet] en naar de tafel keken waar zij de meest fantastische lunch had gemaakt. Dit is La Dolce Vita! Annelies, het water loopt ons nog steeds in de mond en als jullie ooit terug naar Nederland komen dan komen we graag nog eens langs: moet je wel voor een grote tuin zorgen! Zondagavond waren we laat maar very foldane weer in de thuishaven van Elsje’s MC en haar trouwe leden: Oisterwijk!
