Wieso ein Berliner
Na enkele maanden van voorpret en intensieve voorbereiding was het dan eindelijk 20 juni. Het eerste evenement van Elsje’s MC in de nieuwe samenstelling. In vergelijking met de voorgaande editie in Engeland is Elsje’s MC uitgebreid met Jurgen, Pieter en voormalig gelegenheidslid Arnold. Zo tegen een uur of negen verzamelen de mannen zich bij ‘de dominee’. Na de belangrijke zaken doorgenomen te hebben (koffie) en de fietsen bij Arnold achterop de Grand Espace en bij Pieter in de gelegenheids Skoda gepropt te hebben verlaten wij snel onze vertrouwde omgeving. Via Arnhem, Apeldoorn en Enschede zijn we eindelijk waar we willen zijn, de Duitse Autobahn. De eerste kilometers verlopen nog zeer voorspoedig en zelfs de Grand Espace haalt de 160 zonder dat er al te veel onderdelen van af vallen. Tussentijdse doelen als Osnabrück en Hannover zijn inmiddels in rap tempo behaald als op de A2 bij Magdeburg zich een kleine file aandient. De file wordt veroorzaakt door een in de fik staande vrachtauto en een plassende Niederländer. De kleine file blijkt een toch wat langer te duren en hierdoor
komt ons bezoek aan de Nederlandse Ambassade in Berlijn te vervallen. Jammer want deze ambassade schijnt architectonisch toch wel de moeite waard te zijn. In de Grand Espace brengen de vijf heren hun tijd door met (elkaar ??) bellen, dus we mogen dit oponthoud zeker niet als verloren tijd beschouwen. Zo tegen een uur of 6 bereiken we nagenoeg gelijktijdig ons hotel in Berlijn.
Na een korte opfriscursus besluiten we Berlijn eens in te lopen en met name iets eetbaars te zoeken. Langs Checkpoint Charlie verlaten we de voormalige American Zone en vinden we op een terras een onvervalste Wiener Schnitzel. Het schnitzeltje is zo groot dat we al hongerend onze weg vervolgen en tegenover ons hotel de echte honger stillen met Turkse taarten en andere mierzoete zaken. Samen met onze Turkse vrienden bekijken we hoe Turkije op sensationele wijze met 3-2 wint van Tsjechië. Na iedereen in het café gefeliciteerd te hebben bekijken we het feest op straat en gaan naar bed in de veronderstelling dat er meer Turken als Duitsers wonen in Berlijn. Ook wisten wij niet dat Turken de belangrijkste doelgroepen zijn van de lokale Mercedes dealer. Morgen wacht ons een zware dag op de fiets en een avond met veel plezier want Nederland mag op EURO2008 aantreden tegen het Rusland van Guus Hiddink.
21 juni komt rustig op gang in het hotelrestaurant. Enigszins duf verschijnen de Elsjes één voor één aan het ontbijtbuffet en er wordt goed gebufferd en er worden meer vet- reserves opgebouwd als we ooit op één dag weg kunnen fietsen. Zo tegen een uur of negen verlaten we de parkeergarage en nog voor vertrek is met name Pieter al blij met zijn fietshelm. Het is de slagboom van de parkeergarage die niet bepaald zachtjes neerdaalt op de helm. Nadat iedereen veilig onder de slagboom door is komt er toch wel één van de mooiste momenten van dit weekend. De eerste meters op de fiets door Berlijn met vrijwel direct de passage van Checkpoint Charlie. Echt heel bizar om ineens door zo’n wereldstad te rijden op je eigen fiets. We rijden naar het station op de Potsdammer Platz waar we nog geruime tijd staan te hannesen om 7 kaartjes uit een automaat te trekken. Het hannesen houdt daarna nog even aan als we bij een U-bahn zoeken naar een bestemming die alleen per S-bahn bereikbaar is. Nadat iedereen Hans de schuld gegeven heeft zitten we met alle fietsen in de juiste metro op weg richting Wannsee. Even voor de Wannsee verlaten we de metro en fietsen het laatste stuk naar het huis van onze gastheer voor deze dag, Sebastiaan. Samen met zijn vrouw Wendy en kinderen wonen zij in een buitenwijk van Berlijn waar wij hartelijk ontvangen worden met wederom koffie. Hollandse gezelligheid in Berlijn! Sebastiaan heeft speciaal voor deze gelegenheid een fiets geleend en heeft zelfs enkele trainingen gedaan om ons onnavolgbare tempo enigszins bij te kunnen houden Oké, fietsen dan maar! Via een werkelijk prachtige route fietsen we langs de Wannsee en komen we uiteindelijk uit bij een Biergarten. Elsje’s MC zou zichzelf verloochenen als we niet een kleine stop in zouden lassen om de reserves verder aan te vullen. Na deze plezierige stop fietsen we verder tot de Glienicker Brücke bij Potsdam. Deze brug is beroemd om zijn geschiedenis in de koude oorlog. Deze brug vormde een deel van de vroegere oost-west grens en op deze brug zijn meerdere malen Sovjet en Amerikaanse spionnen tegen elkaar uitgewisseld. Het moet daarom voor veel mensen onthutsend zijn om te zien met welk gemak en souplesse Elsje’s MC over de Glienicker Brücke van oost naar west fietst om daarna in Potsdam uit te komen. Daar bezoeken we het Nederlands Kwartier. Deze wijk is in het begin van de vorige eeuw door Nederlanders opgebouwd en contrasteert daardoor op een grappige wijze met de Duitse gebouwen die we voor de rest van de dag tegenkwamen. Uiteraard hebben we van deze gelegenheid gebruik gemaakt om onze reserves verder uit te bouwen en derhalve werd een kleine maar uiterst smaakvolle Pflaumentorte besteld. De volgende hindernissen waren de kastelen in Charlottenhof en Sanssouci. De grootste uitdagingen voor echte mountainbikers waren de trappen rondom de kastelen. Uiteraard alleen weggelegd voor de bikers met echte kuiten en zonder gevoel voor Duitse historie en cultureel erfgoed. Na Postdam
besloten we om terug naar ons hotel te rijden en omdat we een fietsclub zijn, fietsten we ook het deel wat we ’s morgens nog per metro deden. Gewoon de bordjes “Mitte” volgen zei Sebastiaan, dan komt het vanzelf goed. Sebastiaan moest helaas afhaken wegens verplichtingen op de ambassade. De fietstellers stonden bij aankomst in het hotel op zo’n 70 kilometer en daar konden we best een beetje trots op zijn. De in de loop van de dag opgebouwde vetreserves hebben we slechts ten dele hoeven te gebruiken.
Na het tweede deel van de opfriscursus verzamelt Elsjes MC zich in de lobby van het hotel. Getooid in een tenue met oranje accenten afgezet met discreet rood-wit-blauw zochten we de gezelligheid van een café. Dit café werd redelijk snel gevonden met enige hulp van een drietal modejournalisten. Of dat het kwam door de modejournaliste of vanwege de pullen bier weten we nog steeds niet maar feit is dat Arnold zich ineens ontpopte als de romanticus van Elsje’s MC.
Met een redelijk groot aantal Nederlanders werd de wedstrijd bekeken en de sfeer zat er vooraf redelijk goed in. De verwachtingen waren hoog gespannen na de geweldige wedstrijden van Nederland in de “Poule des Doods”. De verwachtingen werden verre van waargemaakt en Rusland, onder leiding van Guus Hiddink, ging er met 3-1 met de winst vandoor. Na afloop bleken er naast veel Turken toch ook nog veel Russen in Berlijn te zijn en onze oranje kleding voelde ineens stukken minder prettig als voor de wedstrijd. Na de wedstrijd nog een biertje gepakt op een plein maar de teleurstelling overheerste toch een beetje. Na het hijsen van de Nederlandse driekleur op Checkpoint Charlie en een afzakkertje bij onze Turkse vrienden hebben we de bedden opgezocht.
The morning after. Ondanks de teleurstelling was iedereen gelukkig vrolijk wakker geworden en was de voetbalwedstrijd snel vergeten. Besloten werd om het ontbijt buiten het hotel te nuttigen en nog even iets van Berlijn zelf te zien voordat we terug naar Oisterwijk zouden rijden. Want ondanks dat we al bijna twee dagen in Berlijn waren hadden we nog veel highlights niet gezien. Met een rondje dat achteraf toch nog bijna 30 kilometer zou zijn werden de hoogtepunten van Berlijn aan elkaar geregen. Berlijn heeft velen van ons verrast met de fraaie mix van oude en moderne architectuur. Ook het Sony-plaza waar we een ontbijt nuttigden met 0,1 liter jus d’orange is een bezienswaardigheid op zich. Na de Brandenburger Tor, de Kurfurstendam, de Gedachnischkirche, het Joodse Monument en Alexanderplatz dachten we dat we alle hoogtepunten gehad hadden. Onder het genot van een kop koffie met een Apfeltorte (die hadden we nog niet gehad) kwam echter alsnog het echte hoogtepunt van deze hele reis. Het verhaal is niet helemaal geschikt voor jeugdige lezers en daarom beperken we ons tot de legendarische woorden: “hij wou wel verhuizen, maar die Geit wou niet”. Met name snelheid waarmee deze uitspraak gedaan werd deed iedereen versteld staan van Joep’s scherpte, alertheid en zieke geest. Sinds dit ogenblik is de Geit, we schrijven Geit voortaan uit respect met een hoofdletter, het symbool geworden van vriendschap en verbroedering. De Geit heeft de gemoederen binnen Elsje’s MC nog lang bezig gehouden en staat vanaf 22 juni 2008 symbool voor de eenheid binnen deze vriendenclub.
Rond een uur of één lieten we Berlijn weer achter ons en aan het begin van de avond waren we weer thuis. 1400 kilometers verder waarvan bijna 100 op de fiets.
Een dankwoord gaat uit naar onze voorzitster en sponsoren die deze reis mogelijk hebben gemaakt.
