Nog een keer
Dit jaar hebben we Limburgs Mooiste wederom gefietst. Nu eens een keer geen hotelletje, maar gewoon vroeg opstaan om op tijd bij de start te staan. Het was een mooie dag, en dat werd ook nog eens bevestigt doordat er plots 2 x een verslag van de dag in de mail verscheen.
LM door de ogen van….de motor: Het is zaterdag 2 juni 6:45 en enkele wekkers gaan af in Oisterwijk. 6 mannen staan snel op, doen racekleding aan en spoeden zich naar de Shell in Oisterwijk. Vanaf daar vertrekt, het bijna complete, Elsjes MC, Joep, Pieter, Arno, Hans, Hans en Jurgen, deze mooie zaterdag naar Heerlen, startplaats van Limburgs Mooiste (die we later op de dag tegenkomen, serverend op een terras). Afwezig, met afzegging, is Arnold, die later deze week de Alpe de Huez gaat beklimmen. Er is wel eens voor minder afgezegd.
De ‘karavaan’ bestaat uit een donkergrijze Toyota Avensis Wagon met 3 Oisterwijkers en een witte VW Touran met voor de willekeurige buitenstaander 3 Polen en veel zakken Knauf Roodband gips. Op de zijkant P. S. C. Hraverus voor al uw stukadoorswerk.
Na een goed uurtje rijden komen we aan in Heerlen bij het Parkstadion van Roda JC. Omdat het voetbal van deze club toch niet om aan te zien is, vertrekken we snel richting de startplaats van de tourtocht die vandaag op het programma staat. Gelukkig is het niet zo heel druk, met ons vertrekken vandaag maar 18.000 andere fietsfanaten voor deze rit. Zoals altijd met uitjes van Elsjes MC is het weer weer fantastisch. Joep zit wat met zijn rug (daar krijg je ook rugpijn van) en geeft aan vandaag het wat rustig aan te doen, net als anders eigenlijk. Jurgen neemt nog wat extra antibiotica voor (of tegen?) een ontsteking in zijn kaak. De anderen mauwen verder nergens over. Vooruit met de geit…
Na wat zoek en speurwerk vinden we de definitieve startplek van de gele route (105 km zwaar volgens de organisatie). Arno weet zich bij aanvang nog te bedwingen en start rustig met Joep. We gaan direct de grens met Duitsland over en de eerste 30 kilometers volgen er diverse leuke klimmetjes. Na een stop in Gulpen, op ongeveer drieenveertighonderdenvijfde van de rit, voor koffie en Limburgse vlaai, beklimmen we De Gulpenerberg. Het valt ons overigens op dat in Gulpen de grootste terrassen doodleuk Brand bier tappen. Rare gasten die Limburgers.
Even later volgt de gevreesde Cauberg. Pieter, Hans en Arno zijn naar boven gesneld. Bovenop de Cauberg ziet Pieter een groepje mannen met een megafoon. Pieter aarzelt zelden bij dit soort buitenkansjes, en nu dus ook niet, en zet de megafoon aan zijn toch al grote mond en schreeuwt achtereenvolgens Jurgen, Hans en Joep naar de meet op de top. De eigenaren van de megafoon kunnen niet anders dan toekijken en vrolijk meejuichen, en dat doen ze dan ook, als de Dominee als laatste bovenkomt. De vriend van de megafoonmannen zit dan al een half uur meer dood dan levend tegen een boom bij te komen van de inspanningen van het beklimmen van deze eigenlijk best wel eenvoudige klim.
In Heerlen worden we vervolgens ontvangen door muziek, volle terrassen en was er de mogelijkheid de fietsen technisch nog even na te laten kijken. Top geregeld door de organisatie. Zowel Arno, Joep en Hans 2x hebben hier dankbaar gebruik van gemaakt. Toch jammer dat dat nodig is met 4 ingenieurs in ons midden vandaag. Daarna tijd voor een kleine lunch. Minstens driekwartier gewacht op de bestelling, maar dan heb je ook wat, een lauwe tosti ham-kaas. Het uitzicht op Limburgs mooiste, vergoedt gelukkig veel. Na deze break snel weer op de fiets over de Limburgse heuvels.
Lekker klimmen en nog lekkerder dalen. We constateren tevreden dat we vergeleken met onze medefietsers goed omhoog en omlaag fietsen. Zijn we de gele route misschien ontgroeid. Pieter en Jurgen sleuren op een gegeven moment het peloton volledig uit elkaar. Na een klein afdalinkje treffen zij een man met racefiets op het asfalt aan. Wat hij daar deed en waarom hij niet gewoon op de fiets is blijven zitten, is tot op vandaag niet duidelijk. Wel duidelijk is dat de man hier en daar wat gebroken heeft en ernstig in de weg ligt voor de andere fietsers. Om te voorkomen dat andere fietsers erover heen vallen regelen de 2 leden van Elsjes MC het verkeer dat de heuvel af dendert , terwijl de politie druk is met het slachtoffer.
De laatste kilometers van de rit fietsen we gezamenlijk naar de Finish. Traditioneel worden we ontvangen met een lekker biertje. Die we vervolgens wegspoelen met een broodje curryworst. Nog even langs de marktkraampjes en Arno haalt de verdiende medailles nog even op en dan vervolgens terug naar het Parkstadion.Fietsen in en op de auto en terug naar Oisterwijk. Het was weer een lekker dagje. Volgend jaar maar weer doen.
LM door de ogen van….de bikkel: Elsjes MC kent in een jaar twee hoogtepunten. De jaarlijkse trip is hierbij in de regel de gezelligste van de twee. Echter het sportieve hoogtepunt ligt letterlijk en figuurlijk in de Limburgse heuvels tijdens Limburgs Mooiste.
Ooit begonnen omdat we een trainingsdoelstelling nodig achtten na de aanschaf van zeven dure racefietsen. Inmiddels een jaarlijkse traditie die vorig jaar werd onderbroken door het uitje naar de Cotswolds welke uitsluitend in dat weekend te plannen bleek. Achteraf was het in 2011 bar slecht weer in Limburg en we hebben dus niets gemist. Traditiegetrouw als we zijn hebben we in 2012 weer ingeschreven en volgens dezelfde traditie scheen nu weer volop het zonnetje op deze dag.
Anders dan bij de eerdere edities was Arnold niet van de partij (ook niet in het gelijknamige dorpje aan de voet van de Gulpenberg). LM2012 verstoorde zijn zorgvuldig opgebouwde trainingsschema voor Alpe d’Huzes. Jammer, niet in de laatste plaats voor Arnold zelf want Limburgs Mooiste deed haar naam weer eer aan. Gelukkig voor Elsjes MC hebben we in zo’n geval Jurgen achter de hand. Als waardig vervanger voor Arnold sprak hij twee dames aan met technische problemen. Jurgen, hulpvaardig als hij is, bood onmiddellijk zijn hulp aan. Deze hulp heette Arno en na een grondige onderhoudsbeurt startten de Dames met daar vlak achter aan Elsjes MC, genietend van het mooie uitzicht.
Naast Arnold hebben we deze keer de bisschop van Roermond gemist. Rolduc had plaats gemaakt voor Oisterwijk en dus geen geestelijke bijstand vanuit de Katholieke Kerk. Gelukkig hebben we in zulke gevallen onze eigen dominee nog. Ondanks een wereldreis voorafgaand aan deze tocht en een baggerdiner tot in de kleine uurtjes stond hij wel aan de start voor 105 kilometer op karakter.
Dan het fietsen zelf, hoe ging dat? In de dagen voorafgaand aan Limburgs Mooiste hadden we al vastgesteld dat echt veel kilometers ontbraken. Ook oefenen in de bergjes bij Nijmegen zat er niet in dit jaar. Bij sommige lieden was het vertrouwen in de goede afloop ver te zoeken. Hans Heuvelmans had vooraf al aangegeven dat hij blij zou zijn als de finish in zicht was. Naamgenoot Neggers zat er bij de passage in Gulpen enigszins door heen. Uiteindelijk hebben beide Hanzen de finish met glans bereikt.
Na Gulpen doemde de gevreesde Cauberg op. Het jaarlijkse strijdtoneel voor de finish van de Amstel Gold Race. De Cauberg was echter een eitje en aanzienlijk minder gemeen dan de veel steilere Gulpenberg die we daarvoor beklommen hadden. Vooral de laatste mannen in rij werden naar boven geschreeuwd door Pieter die een megafoon van iemand afgetroggeld had. Nog nooit hebben wij Hans Neggers zo hard omhoog zien fietsen.
We zien toch wel degelijk de gevolgen van frequent fietsen over de laatste vier jaar. Niemand is serieus in de problemen geweest en voor we het wisten zaten we op terras na 70 kilometer. De laatste 35 zouden geen probleem meer vormen, dat was duidelijk. De stop na 70 kilometer werd gebruikt om de fietsen een grondige en gratis servicebeurt te laten geven. Hollanders als we zijn gaven we alle fietsen in handen van de deskundige Shimano monteurs. René van Linden en Ventoux hebben de nodige omzet weer misgelopen.
Daarna hebben we ons nog even voor de leeuwen geworpen waarvan de bijgevoegde foto het bewijs is. Wat het nut van de leeuwen was weten we overigens nog steeds niet, net als dat het een raadsel is waarom tosti’s koud zijn in Heerlen.
De finish liep weer volgens plan, aankomst, biertjes (en één Spa Rood), speldjes en een heel broodje curry-worst. Limburg, tot volgend jaar!
