Bikkels!
Op 16 januari heeft Elsjes MC een toertocht gereden. Moet deze tocht op de website? Ja, als we de volgende stelregel hanteren. De personele aanwezigheid van Elsjes MC was boven de 50% zodat we kunnen spreken van een groepsactiviteit. Groepsactiviteiten die vermelden we op de website en bij deze dus het verslag.
De bezetting van de ronde was HansH, Arno, Jurgen en Pieter. Om onduidelijk reden verkoos Joep het steengrillen met de familie boven deze ronde, HansN had andere verplichtingen en Arnold zat in Haaren.
De vier bikkels van EMC gooiden om 8:30 vier fietsen in twee auto’s. Dit bleek praktischer als twee fietsen in vier auto’s. Om 9:00 uur stonden wij tussen tal van andere cracks in de kantine van voetbalclub VOAB. Local Hero Joris Mathijsen zou trots op ons zijn. Iets na de klok van negen stapten wij op onze bikes en vertrokken voor de beloofde 35 km.
Na enkele honderden meters door het niet zo pittoreske Goirle verlieten we de verharde ondergrond om ons te laten verrassen door wat leuke heuvels, wisselende landschappen maar bovenal heel veel modder. Op paden waar je normaal makkelijk 25km/u zou halen moesten we echt werken om de 20 te halen. Het begrip “beter in bagger” ging op 16 januari niet helemaal op en het enige wat zoog die dag was de modder.
Na enkele kilometers ploeteren reden kwamen we een giraffe en een zebra tegen. We droomden niet, het bleek de achterzijde van de Beekse Bergen te zijn die langs de route lag. Inmiddels waren wij onze oriëntatie volledig kwijt en plotseling doemde een grote boerderij midden in het bos op. De boer was zeer gastvrij en alle fietsers mochten op zijn erf de inwendige mens komen versterken. Nadat wij de conclusie getrokken hadden dat mountainbiken echt een mannensport is (meer als wielrennen) vertrokken we weer op weg naar de finish. Deze finish had twee verrassingen in petto.
De eerste verrassing was dat bij het benaderen van Goirle de organisatie met de finish in zicht nog een extra ronde bedacht had. Even de mindset aanpassen en opladen voor de extra kilometers. Gelukkig stonden er wat juichende dames langs de kant. De dames waren erg teleurgesteld dat Arnold in Haaren was gebleven en één van deze dames begon zelfs vreselijk te huilen bij dit voor haar trieste nieuws. Na wat troostende woorden (ik kan echt niet tegen huilende vrouwen) ben ik achter Arno aangefietst. Het fietsen achter Arno is bij dit soort tochten eigenlijk een vanzelfsprekendheid.
De tweede verassing was dat de beloofde 35 kilometers niet gehaald waren. Na 33 kilometers stonden we in de rij om onze fiets met hoge druk te reinigen. Deze Karcher was niet aangesloten op de CV-installatie dus de hoeveelheid water was onbeperkt.
Mannen, het was een mooie tocht en zeker de moeite waard om eens in een andere omgeving te fietsen. Bijzonder was dat we ook zonder inzegening van de dominee zonder kleerscheuren veilig aangekomen zijn.
