Ervaren kerels
Na onze eerste deelname aan Limburgs Mooiste in 2009 stond voor iedereen vast dat het niet bij een eenmalig initiatief mocht blijven. Ondanks dat LM2009 ongeveer de laatste keer was dat Elsjes mannen compleet waren en ondanks dat door de lange en strenge winter aanzienlijk minder was getraind, werd er zonder twijfel ingeschreven.
Op 4 juni druppelen de mannen een voor een binnen op het verblijf van de Bisschop van Kerkrade waar wij mogen logeren voor de nacht. Voor sommige leden werden extra veerdiensten met de Waddeneilanden ingezet en via een bezoekje aan het hoofdkantoor van de belangrijkste fietssponsor van Nederland in Utrecht bereikten ook de laatste twee leden het Bisschoppelijk verblijf.
Arnold had inmiddels een plaats gereserveerd op een besloten feest van de familie Visser, bier kwam uit de Verloren Zoon en de pasta riep mooie herinneringen op aan een Toscaans cipressenlandschap. Drie uur en veel zinloos geouwehoer verder besloten we om maar vroeg naar bed te gaan. Brabantse nachten zijn lang bezong men ooit maar dat lied heeft Limburg nooit bereikt. We namen de woorden van Joop Zoetemelk ter harte die aangaf dat de Tour in bed gewonnen werd. Wij deden de aanname dat dat voor Limburgs Mooiste ook zou gelden.
Twee aan twee zochten we ons bed op en alleen Hans Heuvelmans heeft de nacht alleen door mogen brengen. Structureel slaapterrorisme tijdens voorgaande evenementen leverden hem een kamer op die extra geïsoleerd was en buiten bereik van de rest van de groep. De lage giering blonk s’nachts uit door afwezigheid en niemand maalde daar om.
5 juni begon zonder Joep. Over zijn afwezigheid tijdens het ontbijt doen nog steeds de wildste geruchten die waarschijnlijk altijd geruchten zullen blijven. Feit was dat Joep wel aan de start stond en de meest uitgeslapen indruk achter liet.
Banden werden zorgvuldig op 8 bar gezet en Hans die vrijdag de eerste 4 bar al gedaan had vervolmaakte zijn missie door er nog 4 bar bij te doen om zo op de ideale 8 uit te komen. Pieter werd nog even voor schut gezet om zijn zweetbandje van 16 euro maar toen bleek dat Joep zijn sokken 20 euro hadden gekost verstomden ook deze geluiden en konden we ons gaan concentreren op de tocht.
De start was snel gevonden maar bleek toch een kilometer of 9 van Rolduc te liggen. Warmgedraaid stonden we aan de start en vroegen ons af waar de finish dan was. Het bleek dat er 354 gele pijlen opgehangen waren die ons als vanzelf naar de finish wezen. Later bleek de finish op dezelfde lokatie als de start te zijn en we hadden onszelf achteraf dus veel moeite kunnen besparen.
De start was ook ongeveer de laatste keer die tocht dat we nog iets gezien hebben van de man die zegt dat hij Arno heet. De rest van de dag hebben we hem nog een paar keer ontmoet omdat de man, die zegt dat hij Arno heet, wel sociaal is ingesteld en lang wachten geen probleem vind.
Ondanks de hitte, bleek voor de meeste het fietsen wel beter te gaan als bij de vorige deelname. Wij houden het op meer ervaring en betere dosering. Er wordt beweerd dat de afwezigheid van een vrouwelijk schaatsteam geholpen heeft. Aan de finish stonden een aantal meisjes met een dienblad bier en Arnold onderging een soortgelijke behandeling als Joep in Parijs door een van die dames.
25 juni 2011 staat al weer in de agenda. Iemand zin in de 150 km zwaar?
